logboek LIV Spitsbergen
Door: Edwin van Delden
Blijf op de hoogte en volg Edwin
21 Juni 2016 | Nederland, Utrecht
Dinsdag 21 juni en het is voor mij tijd om naar huis te gaan. Ik ben gister door de boys uitgezwaaid toen ik in de bus stapte naar het vliegveld om naar Tromso te vliegen waar ik nu aan het ontbijt zit. Prachtige vlucht trouwens over een nog volledig besneeuwd Spitsbergen. Vanmiddag door naar Amsterdam. En je ziet, ik ben nog niet weg of de mannen misdragen zich door werkelijk alle knoflook en uien die we nog hadden te versnijden tot een soepje gisteravond. Zal me niet verbazen als Google Earth de LIV niet kan vinden in de haven van Lonyearbyen, er zal nl wel een enorme wolk/lucht boven het schip hangen vandaag!
Nog enkele wetenswaardigheden van onze reis die het blog niet gehaald hebben en me te binnen schieten:
- het is niet handig om vers gemaakte nog warme popcorn in een kommetje aan Leo te geven als hij de stuurman op dek is. Nadat vrijwel de hele inhoud naar de vissen waaide hield hij nog een bodempje over.
- Op wacht stel je het naar toilet gaan zo lang mogelijk uit. Als je uiteindelijk wel moet dan MOET JE OOK en duik je het schip in naar het toilet om vervolgens als een gek met koude handen door vijf lagen kleding te worstelen om dat kleine (slechts door de kou dames, slechts door de kou) regenwurpje te vinden en vervolgens begint het spelletje om alles al slingerend in de pot te krijgen.
- Een pakje Marlboro kost in Noorwegen € 10,-- en in Spitsbergen € 1,89 (geen belastingen!).
- Als ik iets kut vindt dan zegt Harm op zijn beurt (met gering bekakt KNO arts stemmetje) “ik vind dit naar”. Hm, kan ik ook wel eens proberen maar ik denk als ik thuis ben en tegen mijn kinderen zeg dat ik iets “naar vindt” zullen ze me verbaasd niet begrijpend aankijken en vragen of ik effe weer normaal wil praten.
- Op onze route hebben we achtereenvolgens de Noordzee, Noorse zee, Barents zee en Groenlandse zee bevaren.
- Toen we in Spitsbergen aankwamen en gelijk aan wal gingen moesten we de rubberboot gebruiken omdat we (met kapotte versnellingsbak) voor anker lagen. Dronken van slaaptekort lieten we de boot op een stukje “strand” liggen en gingen de stad in tot we ineens met elkaar bespraken of het nou eb of vloed was toen we aanlegden. Regel 1: als ge ’t bootske met eb aan land legt wordt het daarna automatisch vloed. Regel 2: als ge ’t bootske niet hebt vastgelegd zijt ge ’t bootske kwijt. En wij hadden…..precies! Het werd dus een spurt naar het strand en de boot was inderdaad weg. En je zwemt niet effe 300 meter door het vrieswater naar de LIV. Leo en ik zagen tegelijkertijd gelukkig de boot tegen de kant van een dok aan dobberen, 500 meter verderop. Het dok was vijf meter hoog en ik zal jullie details besparen van de bokkesprongen om de boot te pakken te krijgen, maar het is gelukt.
- Het album wat we het meest gedraaid hebben in Bad out of Hell van Meatloaf. Leo en ik kunnen alle nummers uit ons hoofd meezingen en we hebben dit ook uitbundig gedaan.
- Harm zingt liever de Mattheus Passion (maar hij is in zijn hart een rocker, moet alleen nog uit de kast komen).
- De voorverpakte gerookte zalm uit de supermarkt is van culinaire kwaliteit hier. Bijna standaard werd onze lunch: brood besmeerd met roomkaas, (hele!) dikke plakken gerookte zalm er op, afgetopt met wat verse tuinkruiden die we zelf kweekten. Heerlijk.
Afijn, alle mooie herinneringen en ervaringen zullen de komende weken langzaam in dalen zoals altijd met dit soort avontuurlijke reizen. Het heeft me alles gebracht wat ik hoopte van een zeilreis: uren naar de horizon kijken met niets dan water om je heen en je eigen gedachten, prachtig natuurschoon langs de kust van Noorwegen, nieuwe kennis opgedaan vwb zeilen, koken op een bewegend schip wat meer leek op een kruizing tussen een circus act en een Laurel & Hardy lachfilm, de fysieke uitdaging en veel meer. Maar niets was zo belangrijk dan de vriendschap tussen de boys onder elkaar. Er is in de vijf weken geen onvertogen woord gevallen, er is op elkaar gebouwd en vertrouwd, en we zijn letterlijk lachend van St. Annaland naar Spitsbergen gevaren. Wauw.
Net als bij de acadamy awards komt hier mijn bedank speech:
- dank jullie lezers voor alle leuke reacties!!
- dank Wouter voor mijn eerste zeilles “zeilen is flexibel zijn, alles is afhankelijk van het weer”. En ondanks dat Wouter eerder naar huis ging heeft hij ons vanaf Nl met woord en daad bij gestaan.
- Thanks to Rob who just joined the team. It was great meeting you, you are quite a character and I hope to see you again in Holland.
- dank Leo, mijn buddy. We hebben al wat reizen samen gedaan en kunnen als we later tachtig zijn en onder één van jou bomen zitten (als je dan eindelijk eens vijf minuten op je reet kunt zitten!) terug kijken op heel wat mooie ervaringen en avonturen.
- en dank aan Harm. Jeetje man, het was nog maar pas oktober toen we dit met elkaar bespraken en nu hebben we het gedaan!!
Wie had dat gedacht toen we met Leo jaren geleden vast zaten in de woestijn van Australië!
Als bovenstaande allemaal al te sentimenteel voor jullie is zou ik zeker nu niet verder lezen want mijn grootste dank gaat uiteraard naar mijn geweldige vrouw en kindjes voor hun blijvend enthousiasme en support. Want zoals bij vrijwel elke kerel met een grote bek, zit thuis de dame die eigenlijk bepaald...
Om je een idee te geven van haar support: toen ik mijn vrouw vanaf de Lofoten belde en vertelde dat we toch misschien wel een poging wilden wagen om naar Spitsbergen te varen was haar reactie (letterlijk!!):” Hoezo misschien? Gewoon gaan! Je taped die rib van je maar in en houdt je tanden maar op elkaar. Als je maar niet dood gaat want het grof vuil is net opgehaald en dan lig je twee weken hier thuis te meuren voor ik je weg kan doen”.
Wat een topwijf is het toch.
OP NAAR HET VOLGENDE AVONTUUR!
Nog enkele wetenswaardigheden van onze reis die het blog niet gehaald hebben en me te binnen schieten:
- het is niet handig om vers gemaakte nog warme popcorn in een kommetje aan Leo te geven als hij de stuurman op dek is. Nadat vrijwel de hele inhoud naar de vissen waaide hield hij nog een bodempje over.
- Op wacht stel je het naar toilet gaan zo lang mogelijk uit. Als je uiteindelijk wel moet dan MOET JE OOK en duik je het schip in naar het toilet om vervolgens als een gek met koude handen door vijf lagen kleding te worstelen om dat kleine (slechts door de kou dames, slechts door de kou) regenwurpje te vinden en vervolgens begint het spelletje om alles al slingerend in de pot te krijgen.
- Een pakje Marlboro kost in Noorwegen € 10,-- en in Spitsbergen € 1,89 (geen belastingen!).
- Als ik iets kut vindt dan zegt Harm op zijn beurt (met gering bekakt KNO arts stemmetje) “ik vind dit naar”. Hm, kan ik ook wel eens proberen maar ik denk als ik thuis ben en tegen mijn kinderen zeg dat ik iets “naar vindt” zullen ze me verbaasd niet begrijpend aankijken en vragen of ik effe weer normaal wil praten.
- Op onze route hebben we achtereenvolgens de Noordzee, Noorse zee, Barents zee en Groenlandse zee bevaren.
- Toen we in Spitsbergen aankwamen en gelijk aan wal gingen moesten we de rubberboot gebruiken omdat we (met kapotte versnellingsbak) voor anker lagen. Dronken van slaaptekort lieten we de boot op een stukje “strand” liggen en gingen de stad in tot we ineens met elkaar bespraken of het nou eb of vloed was toen we aanlegden. Regel 1: als ge ’t bootske met eb aan land legt wordt het daarna automatisch vloed. Regel 2: als ge ’t bootske niet hebt vastgelegd zijt ge ’t bootske kwijt. En wij hadden…..precies! Het werd dus een spurt naar het strand en de boot was inderdaad weg. En je zwemt niet effe 300 meter door het vrieswater naar de LIV. Leo en ik zagen tegelijkertijd gelukkig de boot tegen de kant van een dok aan dobberen, 500 meter verderop. Het dok was vijf meter hoog en ik zal jullie details besparen van de bokkesprongen om de boot te pakken te krijgen, maar het is gelukt.
- Het album wat we het meest gedraaid hebben in Bad out of Hell van Meatloaf. Leo en ik kunnen alle nummers uit ons hoofd meezingen en we hebben dit ook uitbundig gedaan.
- Harm zingt liever de Mattheus Passion (maar hij is in zijn hart een rocker, moet alleen nog uit de kast komen).
- De voorverpakte gerookte zalm uit de supermarkt is van culinaire kwaliteit hier. Bijna standaard werd onze lunch: brood besmeerd met roomkaas, (hele!) dikke plakken gerookte zalm er op, afgetopt met wat verse tuinkruiden die we zelf kweekten. Heerlijk.
Afijn, alle mooie herinneringen en ervaringen zullen de komende weken langzaam in dalen zoals altijd met dit soort avontuurlijke reizen. Het heeft me alles gebracht wat ik hoopte van een zeilreis: uren naar de horizon kijken met niets dan water om je heen en je eigen gedachten, prachtig natuurschoon langs de kust van Noorwegen, nieuwe kennis opgedaan vwb zeilen, koken op een bewegend schip wat meer leek op een kruizing tussen een circus act en een Laurel & Hardy lachfilm, de fysieke uitdaging en veel meer. Maar niets was zo belangrijk dan de vriendschap tussen de boys onder elkaar. Er is in de vijf weken geen onvertogen woord gevallen, er is op elkaar gebouwd en vertrouwd, en we zijn letterlijk lachend van St. Annaland naar Spitsbergen gevaren. Wauw.
Net als bij de acadamy awards komt hier mijn bedank speech:
- dank jullie lezers voor alle leuke reacties!!
- dank Wouter voor mijn eerste zeilles “zeilen is flexibel zijn, alles is afhankelijk van het weer”. En ondanks dat Wouter eerder naar huis ging heeft hij ons vanaf Nl met woord en daad bij gestaan.
- Thanks to Rob who just joined the team. It was great meeting you, you are quite a character and I hope to see you again in Holland.
- dank Leo, mijn buddy. We hebben al wat reizen samen gedaan en kunnen als we later tachtig zijn en onder één van jou bomen zitten (als je dan eindelijk eens vijf minuten op je reet kunt zitten!) terug kijken op heel wat mooie ervaringen en avonturen.
- en dank aan Harm. Jeetje man, het was nog maar pas oktober toen we dit met elkaar bespraken en nu hebben we het gedaan!!
Wie had dat gedacht toen we met Leo jaren geleden vast zaten in de woestijn van Australië!
Als bovenstaande allemaal al te sentimenteel voor jullie is zou ik zeker nu niet verder lezen want mijn grootste dank gaat uiteraard naar mijn geweldige vrouw en kindjes voor hun blijvend enthousiasme en support. Want zoals bij vrijwel elke kerel met een grote bek, zit thuis de dame die eigenlijk bepaald...
Om je een idee te geven van haar support: toen ik mijn vrouw vanaf de Lofoten belde en vertelde dat we toch misschien wel een poging wilden wagen om naar Spitsbergen te varen was haar reactie (letterlijk!!):” Hoezo misschien? Gewoon gaan! Je taped die rib van je maar in en houdt je tanden maar op elkaar. Als je maar niet dood gaat want het grof vuil is net opgehaald en dan lig je twee weken hier thuis te meuren voor ik je weg kan doen”.
Wat een topwijf is het toch.
OP NAAR HET VOLGENDE AVONTUUR!
-
21 Juni 2016 - 10:03
Vousia:
Geweldig verhaal schat maar de volgende reis gaat naar Maarssenbroek enne.....avonturen genoeg te beleven met een zolder/huis die leeggehaald moet worden t.b.v. een dakkapel. Jij dacht dat de reis naar Spitsbergen spannend was maar dan heb ik goed nieuws voor je hahahaha!
Geniet nog even de laatste uurtjes van de stilte voor de storm :-). -
21 Juni 2016 - 16:50
Robert:
GEWELDIG. Ik kan er niet meer van maken. Big hug. -
21 Juni 2016 - 19:30
Maja:
Ha Heren,
Geweldig!! wat een fantastisch avontuur!
Harm, had ik ook niet gedacht, toen je het erover had,, dat het zo spoedig echt zou gebeuren..
En hoe moet dat nou met jou? vind je dingen "naar"? ach...
Uit de kast komen qua rock?..tja.. had mij maar eerder ontdekt:)
Ondertussen hebben jullie het toch maar bereikt!, jammer dat Edwin ervandoor is..
Laat die knoflook walmen maar los, dat vaart voor de wind :),
xxx
-
22 Juni 2016 - 08:38
James Tjin:
Edwin,
Wat een mooie reis, weer eentje om niet te vergeten en de uitzichten, golven en rib niet te vergeten.
Om verslaafd te raken aan het reizen.
-
23 Juni 2016 - 22:21
Wim En Sandra:
Wat een mooi avontuur, jammer Edwin dat je naar huis moest. Wie heeft je pen overgenomen. We zulken jullie verhalen missen. Harm en Leo zet hem op de laatste weken. Leo, Wim heeft het bier al koud staan voor jullie vrijdagavond borrel. Groetjes van uit Schoonhoven -
23 Juni 2016 - 22:21
Wim En Sandra:
Wat een mooi avontuur, jammer Edwin dat je naar huis moest. Wie heeft je pen overgenomen. We zulken jullie verhalen missen. Harm en Leo zet hem op de laatste weken. Leo, Wim heeft het bier al koud staan voor jullie vrijdagavond borrel. Groetjes van uit Schoonhoven -
27 Juni 2016 - 21:06
Hans Hoefnagels:
Hi Harm en bemanning,
Ten zuiden van een flesje Jupiler het volgende:
Om moverende redenen aan de late kant, maar niettemin van harte gefeliciteerd met de geslaagde landing op Sptsbergen! Voor Liv (v/h Anna) een leuk terugzien, voor Harm een wens, die dateert vanaf het moment van aanschaf. Ik belef dat ten volle mee.
Het is leuk en leerzaam te lezen, dat het succes niet alleen afhankelijk is van allerlei deskundigheid, maar ook van het met elkaar kunnen verkeren. Dat lees ik uit het feit, dat er geen onvertogen woord is gevallen. Een beetje jokken mag, maar geen blijvende schade.
Wat moet het een prachtige ervaring zijn, om met de zonnewende daar te zijn. Uit de gezamenlijke Lapland episode (slechts 46 jaar geleden) zijn mij de verhalen wel bij gebleven, hoe dat gevierd werd. Dat kan alleen maar heftiger geworden zijn.
Jeannette en ik wensen jullie nog hele mooie weken, ondertussen zorg ik dat de nationale economie een beetje blijft draaien!
Korte zeemansgroet,
Hans Hoefnagels -
10 Juli 2016 - 10:56
Ingeborg:
Wat een heeeeeeelijk verhaal, geweldige ervaring voor jullie allemaal! Xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
