Logboek LIV Spitsbergen

Zondag 21 mei, om 0400 uur aangemeerd in Bergen Noorwegen. Het was in eerste instantie niet de bedoeling om een tussenstop te maken maar er moesten nog administratieve zaken geregeld worden en kleine reparaties gedaan worden voor we de vaart naar Spitsbergen vervolgen.

En wat een overtocht hebben we gemaakt de afgelopen dagen! Om 14.00 uur werden we uit St.Annaland uitgezwaaid door de familie van Leo (sterk spul dat Fishermens Friend…) en om 20.00 uur voeren we de Noordzee op en konden we de zeilen hijsen. Wat een prachtig gezicht en gelijk de eerste les voor Leo en mij hoe je zeilen moet hijsen en knopen moet leggen. Van mastknoop tot verkeerde knoop en dan moest het weer over. Er stond een lekkere zuidwester wind die ons de juiste richting op blies. We lopen om de zes uur wacht, Harm en ik van 0800-1400 en 2000 tot 0200, Leo en Wouter de andere wacht er tussendoor. Het is grappig dat zo’n routine er na een dag al in zit. Je draait wacht, slaapt, staat op, eet en draait wacht. En ik maar denken dat ik aan die drie dikke boeken zou toekomen op deze reis, mooi niet! Tijdens de wacht moet er, afhankelijk van de wind, voldoende gebeuren. Met name in het begin bij Rotterdam en de Maasvlakte is het goed op het computerscherm kijken (de LIV is uitstekend uitgerust met de laatste apparatuur) waar andere schepen zich bevinden en wat hun vaarroutes zijn. Ook sta je op de uitkijk om bv losgeslagen boeien, van dek geslagen containers etc te spotten, liefst voor je er tegenaan vaart. In de nacht is het een prachtig gezicht en wordt de zee opgetuigd met allerlei lichten van de omvarende boten. Enorme containerschepen, vissersboten en zeiljachten. Het lijkt de A2 op maandagochtend wel! We moeten vaak koers bijstellen om elkaar voorrang te verlenen. Voor de kust van Engeland wordt het al beduiden rustiger, maar valt ook de wind weg en besluiten we op de motor te gaan varen. Om op tijd Spitsbergen te bereiken (Wouter heeft “maar” 3 weken) willen we zo’n 5 mijl per uur varen. Zonder wind met alleen de zeilen zitten we op 3,5 mijl, met de motor makkelijk op zes. Wat er wel schijnt is een prachtig zonnetje op woensdag en donderdag en er komt “rust” in het schip. Iedereen heeft zijn plekje gevonden en is gesettled. Zoals jullie weten, beste landrotten, zijn dit de eerste zeemijlen ooit die Leo en ik zeilen. Waar we achter kwamen is oa:
- de boot ligt nooit stil! oftewel, we zullen al die weken geen meter recht lopen maar worden heen er weer geslingerd over dek en in kajuit. Op vrijdag hadden we windkracht 7 en toen was het helemaal feest. Lig je aan de verkeerde kant van het schip in de kajuit dan lig je meer op de grond dan in je bed.
- Leo eet ’s ochtend altijd Brinta als ontbijt (ja, we hebben TIEN pakken mee), maar dat bleek gelijk de eerste dag al niet handig. Brinta in zijn bordje, melk er bij en de hele brei ging al over de tafel bij de eerste golf. Opmerking van Wouter: “ja Leo, soms is een boterhammetje wel handig”.
- Ik ben de kok tijdens deze reis en besloot in het vooronder even de gerechten bij elkaar te zoeken en op de grond te sorteren. Zodra ik iets neer leg ligt het al aan de andere kant van de kajuit. Voordeel: je hoeft niet op te staan want het rolt bij de volgende golf zo weer terug. Over het koken bij heftige golven kan ik een heel hoofdstuk vol schrijven trouwens…
- Ook is het nooit stil aan boord, je hoort altijd de golven en de wind (absolute charme van zo’n reis) en alle spullen bewegen die niet goed vast zitten. Je leert dus ook alles weer direct terug te zetten op de plek waar het hoort.

Bij de wissel van de wacht zetten we als wekker een muziekje op voor de volgende ploeg. Dit varieert van Kid Rock tot Santana en Rod Steward (jullie raden het al: “Sailing”), en tegen de tijd dat AC/DC brult kun je niet wachten om het dek op te stormen. Op donderdagavond rond middernacht nam de wind toe, kon de motor uit en de zeilen gehesen worden en werd het vrijdag een enorm mooie en vooral spectaculaire zeildag met windkracht 7. We voeren 9,5 mijl per uur, opspattende golven over het dek, een boegspriet die de golven in dook en een schip dat af en toe behoorlijk schuin lag. Maar bovenal heerste bij mij een gevoel van veiligheid. Harm en Wouter zijn meer dan kundige kapiteins en daarnaast is de LIV een geweldig schip, 20 meter lang, 3,5 meter breed en 30 ton staal schoon aan de haak. Neen, met deze combinatie wil je wel naar Spitsbergen.
Trouwens, er is nog (?) niemand zeeziek geweest aan boord.

Vannacht was het zo’n zes uur varen door de fjorden van Noorwegen om vanochtend om 0400 uur aan te leggen een de steiger van Bergen. Ik zie nu bij licht pas hoe leuk, lieflijk dit stadje is. Ik ga straks wat meer inkopen voor de keuken doen (Wouter wil NOG meer sapjes), de mannen zijn op en in de boot allerlei technische reparaties aan het doen die je mij toch niet wilt laten doen (dan zou nl spontaan de motor aan gaan als je bv het lichtknopje aan doet) en ondanks dat mijn kookkunst zeer gewaardeerd wordt zoeken we vanavond een gezellig restaurant en willen we slaap inhalen voor de tocht naar Spitsbergen. Er schijnt pittige wind op komst te zijn…

Volgend verslag zal dan ook hoogstwaarschijnlijk over twee weken zijn vanuit Spitsbergen, God Willing zoals de Engelsen zeggen.
PS: ik heb bovenstaande vanochtend aan boord geschreven en ben op zoek gegaan naar wifi om het te plaatsen. Waar anders dan bij Star Bucks is deze verbinding gratis en wat gebeurt er? Sta ik voor de balie koffie te bestellen heb ik het gevoel dat het hele cafe beweegt. ik krijg direct koppijn en moet mijn best doen niet een Japans echtpaar (waar het hiervan stikt) onder te kotsen. Na vijf dagen op zee ben ik blijkbaar zeeziek op land!!!!
PS: het uploaden van de foto's mislukt steeds, ik blijf het proberen voor wat impressie shots van onderweg.