logboek LIV Spitsbergen
Door: Edwin van Delden
Blijf op de hoogte en volg Edwin
19 Juni 2016 | Nederland, Utrecht
Het is gelukt, 420 jaar na Willem Barentz zijn wij zaterdag om 02.30 uur aangekomen in Svalbard, beter bekend onder de naam Spitsbergen. YES! Omgeven door nog behoorlijk besneeuwde bergen voeren we de haven van Longyearbyen binnen, de grootste nederzetting van Spitsbergen en ja het was absoluut een euforisch gevoel, toch nog gehaald. Dat gevoel verdween snel toen de havenmeester ons vertelde dat we nog niet mochten aanmeren, er kwam een groot cruiseschip aan en wij lagen in de weg. Geen probleem, varen we toch even terug….. niet dus. De achteruitversnelling was er mee opgehouden en we koersten regelrecht op afgemeerde schepen af. Leo schreeuwde tegen Harm achter het stuur “gebruik de boegschroef!” om het steven af te wenden en precies op tijd konden we een aanvaring vermijden. Nu hoefden we alleen maar even vooruit te varen….. niet dus, die versnelling was ineens ook stuk! En toen knalden we bijna tegen de kant met de boegspriet als we de boot niet gedrieën hadden kunnen afhouden. De havenmeester, die niet wist wat er aan de hand was, dacht dat we ondanks zijn verbod toch gingen afmeren en schold ons letterlijk de huid vol. “I don’t give a shit, fuck off!” Maar we konden niet voor- of achteruit, dus uiteindelijk werd er een sleepboot gebeld en werden we net buiten de haven geparkeerd waar we nu voor anker liggen. Pas maandag is er hier een bedrijf open wat ons hopelijk met het probleem kan helpen. Zelfs onze eigen Leo “McGyver (wie herinnert zich deze tv serie nog?) heeft het probleem nog niet kunnen oplossen, zoals eigenlijk alle andere problemen onder weg wel. Geef hem een paperclip, wasknijper of oude handpomp en hij repareert het.
Maar dat maakt allemaal geen bal uit, we zijn in Spitsbergen! En wat een overtocht hadden we… Om bij het begin te beginnen: nadat we enkele dagen heerlijk in de Lofoten, op vaak idyllische ankerplaatsen, langzaam naar het noorden gezeild hadden, kregen we bericht dat onze nieuwe passagier, de Texaans/Australische Rob via Spitsbergen naar Tromso zou vliegen om ons daar te ontmoeten. Hm, wat als wij Rob nou eens gingen halen in Spitsbergen? Al deze fjorden zijn wel gaaf, maar iets meer avontuur zou ook niet verkeerd zijn. Kijkend naar de wind voor die komende week zou deze van stil tot windkracht zeven worden en niet alleen vanuit het noorden komen. Na stevig overleg, we zijn ten slotte maar met zijn drie, besluiten we er voor te gaan. De brandstof wordt tot de nok afgetankt, laatste inkopen gedaan en maandag middag 1400 uur varen we uit. We denken er 4,5 dag over te doen. Die maandag is de zee zo glad als een spiegel en het lijkt wel of we op een meer varen ipv de Barents Zee. Op dek stel ik me voor hoe Willem Barents hier 460 jaar gelden met zijn houten boot het onbekende tegemoet ging. Wij hebben alle gemakken van de moderne tijd, van gps tot radar systeem en computer kaarten, maar de aanblik die ik vanaf dek heb is dezelfde als Willem had al die eeuwen geleden. De zonsondergang is magisch en wordt helemaal spectaculair als zich aan de rode horizon de contouren van vijf orca’s aftekenen, de forse rugvin in de lucht en fonteinen de hoogte in spuitend. In het Engels heten deze walvissen killer whales. Dat kan ik begrijpen, want het zijn vleeseters en jagen in groepen. De bultrug, die hier ook rond zwemt, wordt in het Engels sperm whale genoemd. Wie dat bedenkt en om welke reden is me werkelijk een raadsel…
Vanaf dinsdag begint de wind behoorlijk aan te trekken en de boot dus als vanouds heen en weer te bewegen. Uiteindelijk zwol de wind aan tot windkracht 7 om 0200 uur. Harm was dinsdagochtend met een combinatie van zeeziekte/buikgriep/virus naar bed gegaan en zou er pas vrijdagavond weer uitkomen. Los van de gangen naar toilet en railing om van boven of onder te lossen uiteraard. Dat betekende dat Leo en ik de boot naar Spitsbergen moesten krijgen en bij vragen konden we op consult komen bij dokter Kahmann (is nl gepensioneerd kno arts) in zijn cabine. Gelukkig was Leo de afgelopen week al onze stuurman geweest (en had beter opgelet dan ik) dus we konden snel een planning maken, de route elke keer aanpassen tov de windrichting en een dienst instellen. Leo draaide van 2200-0400, ik van 0400-1000 en de rest van de dag een combi van korte rust, overleg, eten en drinken. De golven gedurende de vroege woensdagochtend waren enorm en het schip was eerder een Miele wasmachine dan een LIV zeilboot. Door de harde tegenwind hadden we voor donderdag al 12 uur vertraging opgelopen op het originele schema. De wind nam slechts heel langzaam af tot uiteindelijk pas vrijdag namiddag (windkracht 4). Wel hadden we, door scherp te zeilen, de achterstand geheel ingelopen! Bij aankomst hadden we bijna 48 uur niet geslapen en waren we redelijk gesloopt. En wat denk je: we waren stram en stijf van de spierpijn! Dit door het continu balanceren en corrigeren op de slingerende boot. Wel spectaculair en hoe een zeereis naar Spitsbergen hoort te zijn. Gelukkig was Harm ook weer helemaal beter (en hij is echt heel beroert geweest) en moesten Leo en ik ons leedvermaak stoppen (“broodje kaviaar paté Harm?” – “Mogen we een foto van je maken als je kotst Harm?”)
Toen we aankwamen hebben we een was gedraaid en werden we door een bemanningslid van de sleepboot gewezen op een feest in het dorp met gratis vissoep, koffie, rendier-, walvis- en zeehondenvlees. Supergezellig met leuke gesprekken en info van de lokale bewoners.
Nu eerst het schip opruimen (die klote Brinta van Leo ligt werkelijk overal!) en zorgen dat de versnelling het weer doet.
ps: internet is enorm traag hier dus ik probeer enkele foto's weer toe te voegen, weet niet of het lukt.
Maar dat maakt allemaal geen bal uit, we zijn in Spitsbergen! En wat een overtocht hadden we… Om bij het begin te beginnen: nadat we enkele dagen heerlijk in de Lofoten, op vaak idyllische ankerplaatsen, langzaam naar het noorden gezeild hadden, kregen we bericht dat onze nieuwe passagier, de Texaans/Australische Rob via Spitsbergen naar Tromso zou vliegen om ons daar te ontmoeten. Hm, wat als wij Rob nou eens gingen halen in Spitsbergen? Al deze fjorden zijn wel gaaf, maar iets meer avontuur zou ook niet verkeerd zijn. Kijkend naar de wind voor die komende week zou deze van stil tot windkracht zeven worden en niet alleen vanuit het noorden komen. Na stevig overleg, we zijn ten slotte maar met zijn drie, besluiten we er voor te gaan. De brandstof wordt tot de nok afgetankt, laatste inkopen gedaan en maandag middag 1400 uur varen we uit. We denken er 4,5 dag over te doen. Die maandag is de zee zo glad als een spiegel en het lijkt wel of we op een meer varen ipv de Barents Zee. Op dek stel ik me voor hoe Willem Barents hier 460 jaar gelden met zijn houten boot het onbekende tegemoet ging. Wij hebben alle gemakken van de moderne tijd, van gps tot radar systeem en computer kaarten, maar de aanblik die ik vanaf dek heb is dezelfde als Willem had al die eeuwen geleden. De zonsondergang is magisch en wordt helemaal spectaculair als zich aan de rode horizon de contouren van vijf orca’s aftekenen, de forse rugvin in de lucht en fonteinen de hoogte in spuitend. In het Engels heten deze walvissen killer whales. Dat kan ik begrijpen, want het zijn vleeseters en jagen in groepen. De bultrug, die hier ook rond zwemt, wordt in het Engels sperm whale genoemd. Wie dat bedenkt en om welke reden is me werkelijk een raadsel…
Vanaf dinsdag begint de wind behoorlijk aan te trekken en de boot dus als vanouds heen en weer te bewegen. Uiteindelijk zwol de wind aan tot windkracht 7 om 0200 uur. Harm was dinsdagochtend met een combinatie van zeeziekte/buikgriep/virus naar bed gegaan en zou er pas vrijdagavond weer uitkomen. Los van de gangen naar toilet en railing om van boven of onder te lossen uiteraard. Dat betekende dat Leo en ik de boot naar Spitsbergen moesten krijgen en bij vragen konden we op consult komen bij dokter Kahmann (is nl gepensioneerd kno arts) in zijn cabine. Gelukkig was Leo de afgelopen week al onze stuurman geweest (en had beter opgelet dan ik) dus we konden snel een planning maken, de route elke keer aanpassen tov de windrichting en een dienst instellen. Leo draaide van 2200-0400, ik van 0400-1000 en de rest van de dag een combi van korte rust, overleg, eten en drinken. De golven gedurende de vroege woensdagochtend waren enorm en het schip was eerder een Miele wasmachine dan een LIV zeilboot. Door de harde tegenwind hadden we voor donderdag al 12 uur vertraging opgelopen op het originele schema. De wind nam slechts heel langzaam af tot uiteindelijk pas vrijdag namiddag (windkracht 4). Wel hadden we, door scherp te zeilen, de achterstand geheel ingelopen! Bij aankomst hadden we bijna 48 uur niet geslapen en waren we redelijk gesloopt. En wat denk je: we waren stram en stijf van de spierpijn! Dit door het continu balanceren en corrigeren op de slingerende boot. Wel spectaculair en hoe een zeereis naar Spitsbergen hoort te zijn. Gelukkig was Harm ook weer helemaal beter (en hij is echt heel beroert geweest) en moesten Leo en ik ons leedvermaak stoppen (“broodje kaviaar paté Harm?” – “Mogen we een foto van je maken als je kotst Harm?”)
Toen we aankwamen hebben we een was gedraaid en werden we door een bemanningslid van de sleepboot gewezen op een feest in het dorp met gratis vissoep, koffie, rendier-, walvis- en zeehondenvlees. Supergezellig met leuke gesprekken en info van de lokale bewoners.
Nu eerst het schip opruimen (die klote Brinta van Leo ligt werkelijk overal!) en zorgen dat de versnelling het weer doet.
ps: internet is enorm traag hier dus ik probeer enkele foto's weer toe te voegen, weet niet of het lukt.
-
19 Juni 2016 - 18:58
Wim:
Mooi verhaal weer ed. Mannen gefeliciteerd met jullie behaalde doel.
Ook wij genieten van jullie avontuur. Ik ben super trots op jullie allemaal.
Enne Harm, jij had dit al ingeschat. Jij dacht ik leer ze eerst varen en dan ga ik in bed liggen. Ouwe snot dokter!
Een mooie overtocht terug gewenst met zo min mogenlijk tegenslagen.
Kanjers! -
19 Juni 2016 - 20:38
Meta:
Gefeliciteerd met het halen van de overtocht naar Spitsbergen!!!
Jullie hebben tering snel leren zeilen, wat een verhaal. Heftig hoor. Harm,je had nooit gedacht de LIV over te moeten geven( sorry voor de zinspeling) aan de mannen die voor deze reis wel van een stoot maar niet van een stootwil hadden gehoord laat staan op zee het schip alleen te besturen.
Procentueel gezien moeten jullie op de terugweg weinig problemen meer tegen hoeven komen dunkt me.
Prachtige foto's, geniet met elkaar van de rust en de natuur.
Na al die tegenwind zou het theoretisch wind mee moeten zijn tot in Zeeland! -
19 Juni 2016 - 20:47
Frederique:
WoW wat een avontuur maken jullie mee! En wat een prachtige foto's... Fantastisch dat jullie deze reis zo intens mee maken. Een once in a lifetime experience! -
19 Juni 2016 - 22:52
Vousia:
LIV(E) LIFE TO THE FULLEST boys.
Willem Barents versus Berend (gebroken) botje en ze gingen allebei uit varen.......:-).
Ik weet niet of het nou geluk is of dat jullie top talenten zijn. Met nul zeilervaring en een vaarbewijsje (Leo dan) zijn jullie in slechts 4,5 week de oceaan over gegaan! Wat gaaf dat het einddoel Spitsbergen is gehaald. Ik ben trots op jullie.
xx -
19 Juni 2016 - 23:46
Adwy:
in één woord: INDRUKWEKKEND!!
Meer superlatieven laat ik even voor wat ze zijn. Dank voor je mooie verhalen Ed. Geniet verder van je reis ... ! -
20 Juni 2016 - 11:22
Ineke:
En dan vonden wij het zeilen met Harm op de binnenwateren van Zeeland al een heel avontuur...... -
20 Juni 2016 - 17:15
Robert:
mooi mannen, vette reis. Gaaf om op zo'n manier onderweg te zijn. Helemaal niet jaloers...whahahahahahahahahaha
-
21 Juni 2016 - 12:59
Hans:
Well done sailors! Toch harder werken dan vooraf voorzien denk ik...
Je verhalen zijn weer super Ed en je foto's als vanouds...ook super.
Ben benieuwd naar de hele serie, en ook benieuwd welke camera je mee hebt genomen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
